Μια ασυνήθιστη μέρα

Τι μέρα κι αυτή... Με ξύπνησαν τ’ αδέρφια μου μετά από 5 ώρες ύπνο να πάμε για τρέξιμο. Στην αρχή βαριόμουν απίστευτα, άσε που πρώτη φορά πάω σε στάδιο για τρέξιμο (και γενικά για τρέξιμο). Σιγά σιγά όμως, καθώς άρχισα να ξυπνάω και λίγο, μου φάνηκε καλό. Αλλά τα γομάρια δεν μου παν ότι θα χει και γήπεδο, να πάρω και την μπάλα ποδοσφαίρου. Την επόμενη φορά πάντως θα την πάρω. Ολόκληρη γηπεδάρα και να μην την εκμεταλλευτούμε, λέει; Δεν λέει...
Είναι υπέροχο να αθλείσαι... Ειδικά το πρωί. Σε ζωντανεύει, σου δίνει ενέργεια για όλη τη μέρα! Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής και προσφέρει υγεία, σωματική και ψυχική. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει τουλάχιστον ένα άθλημα. Και είναι τόσα πολλά... Ατομικά όπως τρέξιμο, κολύμβηση ποδηλασία, ιππασία, πιγκ-πογκ (άντε... να το γράψω και επιτραπέζια αντισφαίριση) και ομαδικά όπως ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο. Τα ομαδικά αθλήματα διδάσκουν πολλές αξίες της ζωής που συμβάλλουν στην καλή συνύπαρξη των ανθρώπων. Ισότητα, συνεργασία, σεβασμό, αλληλοβοήθεια, προσπάθεια...
Μετά το τρέξιμο, κατά τις 12, πήγα με τον πατέρα και τον Big Bro στο χωριό. Είχε πασχαλιάτικο πανηγύρι. Στην αρχή που φτάσαμε ήταν γύρω στα είκοσι άτομα. Μέχρι το τέλος θα ‘ταν κι εξήντα άτομα. Πήραμε λοιπόν μπύρες, έξι σουβλάκια, μισό κοτόπουλο και πατάτες. Κι εκεί που σκεφτόμουν πως επιτέλους θα φάω για τα καλά, μιας και δεν είχα φάει για πρωινό, μας φέρνει ο τζές κάτι κρύα, ωμά σουβλάκια. Τσιμπολόγησα το κοτόπουλο, χλαπάκιασα και κάμποσες πατάτες, ήπια την μπύρα μου, σβούριξα κι ένα χορό και τέλος πήγα να πάρω την μπάλα. Έξω ήταν και κάτι άλλα παιδιά και τους πρότεινα να παίξουμε κάτι τοις (τις/της/τεις/τυς θα σας γελάσω...). Πήγαμε στις μπασκέτες να παίξουμε 31, παρ’ ότι είχαμε μπάλα ποδοσφαίρου ελάχιστα ξεφούσκωτη. Και είχε πλάκα! Γιατί το παν δεν είναι να παίζεις για να κερδίσεις, αλλά να παίζεις για να χαρείς. Όταν παίζεις για να κερδίσεις δεν χαίρεσαι, δεν χαλαρώνεις. Αντίθετα πιέζεσαι και αγχώνεσαι. Η ζωή άνετα ταυτίζεται με το παιχνίδι.
Κι αφού χορτάσαμε παιχνίδι, πήγαμε στη χαράδρα, στους γκρεμούς που εξερευνούμε το καλοκαίρι. Και είχαν καταστραφεί... Έκαναν έργα και γκρέμισαν τους γκρεμούς. Πλέον δεν έχει πολύ ύψος η χαράδρα και έχει γεμίσει νερά, σαν ποτάμι... Άντε από φέτος να θυμηθώ να πάρω και το μαγιό μου. Στον "καταράχτη", που έβγαζε λίγο νερό, τώρα έχει πολύ περισσότερο. Έχει αλλάξει τελείως αυτή η περιοχή... Χρειάζεται εξερεύνηση :P. Ένας τόπος, τόσες αναμνήσεις... Ένας τρόπος να ξεφεύγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας της πόλης, η ΦΥΣΗ! Και πάνε να την καταστρέψουνε κ αυτή...