Ιστορίες με το ποδήλατο (συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης)

Κι αφού τελείωσα το μάθημα ας μοιραστώ κι άλλες 2-3 ιστοριούλες που έχω στο νού μου.
2η ιστορία: Την τρίτη το βράδυ είχα πάει με το ποδήλατο για capoeira. Όταν τελείωσα πήγαινα πάλι απ' το πεζοδρόμιο, μιας και δέν έχω φώτα. Εκεί λοιπόν κάπου που έστριβε το στενό σχετικά πεζοδρόμιο (στο au bar) και ενώ πήγαινα σχετικά γρήγορα, αποφάσισα να κόψω ταχύτητα όταν φτάσω στη στροφή και όχι νωρίτερα. Ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να περάσουν άνθρωποι. Ελάττωσα ταχύτητα απότομα λοιπόν ακριβώς στη στροφη. Εκείνη την ώρα περνούσε και ένας άντρας με μία γυναίκα, γύρω στα 30 και 50 αντίστοιχα, όπως τους έκοψα. Υποθέτω ήταν μάνα και γιός. Και ενώ δεν κινδύνευε καθόλου μα ΚΑΘΟΛΟΥ η σωματική τους ακεραιότητα μου κάνει αυτός που βάφτισα γιο "ΣΙΓΑ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ". Προσπέρασα και έσκασα στα γέλια.
3η ιστορία: Τώρα αυτό έγινε πρίν 1-2 μήνες, τις πρώτες μέρες που άρχισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο. Περνούσα από έναν μονόδρομο στο κέντρο που ήταν γεμμάτος αυτοκίνητα. Και από τις δυό μεριές υπηρχαν παρκαρισμένα, ενώ στη μέση τα περισσότερα κόρναραν. Άρχισα να προσπερνάω αυτοκίνητα και σε κάποια φάση όπως περνούσα γύρισα τον καθρεύτη ενός παρκαρισμένου. Γύρισα να δώ και άρχισε να βαράει ο συναγερμός. Σταμάτησα, το φτιαξα και ούτε γάτα ούτε ζημιά! Δεν ξέρω για πόση ώρα παίζει να βάραγε ο άμοιρος συναγερμός μέχρι να το καταλάβει ο ιδιοκτήτης. Τελικά έφυγα απ' αυτόν τον άθλιο δρόμο και συνέχισα την πορεία μου για το σπίτι απ' ότι θυμάμαι.
4η ιστορία: Κι αυτή τότε στις αρχές ήταν. Πήγαινα ωδείο από τον δρόμο πάλι. Στις αρχές γενικά δεν είχα ανακαλύψει τα πεζοδρόμια. Αυτό που με τσάντιζε ήταν τα φανάρια. Συνήθως πήγαινα με 3η απ' το αριστερό και 6η απ' το δεξί (τη μεγαλύτερη ταχύτητα) και όταν σταματούσα ξεχνούσα να την ελαττώσω. Έκανα 500 ώρες να ξεκινήσω. Τέλος πάντων, σε κάποια φάση τα αυτοκίνητα είχαν σταματήσει πίσω από μία διάβαση για να περάσει ο κοσμάκης προφανώς, πράγμα που δεν είχα καταλάβει. Κι αφού δεν υπήρχαν φανάρια εκεί, αλλά πιο μπροστά είπα να προσπεράσω. Είχα πολλή ταχύτητα κι όταν είδα τους ανθρώπους να περνάνε, ήταν κάπως αργά. Πήγα να πατήσω κι έναν γέρο (γέρος 100 βαθμοι) αλλά τον λυπήθηκα. Βασικά έκανε πίσω. Πάνε οι 100 βαθμοί. Την επόμενη φορά.
Αυτά είχα να πώ. Αν συμβεί τίποτα άλλο παράξενο θα το καταγράψω στο blog μου.

Φέρνει τσάι, διώχνει ποδήλατο.

Πίνω τσάι λιπτον με γεύση φρούτα του δάσους <-- γαμάτο! Τον τελευταίο καιρό μου 'χει γίνει συνήθεια το τσάι. Ο κωλόκαιρος φταίει που μου γάμησε το λαιμό. Εμ βέβαια... μία κρύο, μια ζέστη, μία έτσι μια γιουβέτσι, τι να κάνει κι αυτός ο έρμος;...
Αυτό που μισώ περισσότερο στον καιρό φέτος είναι ότι δε μ' αφήνει να κάνω ποδήλατο. Και το ποδήλατο φετινή συνήθεια. Πέρυσι και γενικότερα τα παλιότερα χρόνια της ζωής μου χρησιμοποιούσα το ποδήλατο για να πάω στα γυμνάσια να παίξω μπάσκετ/ποδόσφαιρο ή να φέρνω γύρα τη γειτονιά. Φέτος άρχισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο για να πηγαίνω στο σχολείο, στο ωδείο, σε οτιδήποτε. Έγινε το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο. Και έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ με το ποδήλατο. Μικρές κι αστείες κυρίως.
Ας αρχίσω απ τις πιο πρόσφατες... Την δευτέρα -αν θυμάμαι καλά- ... ώ ναι, ντέφνετλι τη δευτέρα! Η μήπως την κυριακή; Τέλος πάντων, μία απ' αυτές τις δύο μέρες. Πήγαινα στο ωδείο με το ποδήλατο. Γενικά προσπερνάω εύκολα τα εμπόδια, όση ταχύτητα κι αν έχω. Λοιπόν, βιαζόμουνα και έτρεχα πολύ, απ' το πεζοδρόμιο. Αρκετά μέτρα πιο πέρα ήταν μια, φοιτητοαντροπαρέα θα την περιέγραφα. Ε, δεν μου φάνηκε ότι θα εμπόδιζαν την διέλευσή μου κι αποφάσισα να μην κόψω ταχύτητα. Άλλωστε δεν προχωρούσαν, στεκόταν κάπου. Τους πλησίαζε κι άλλος ένας. Τώρα δεν ξέρω αν ανήκε σ’ εκείνη την παρέα ή ήταν περαστικός. Πάντως όταν πλησίασα πήγε προς το μέρος τους είτε γιατί ήταν στην παρέα ή για να κάνει στην άκρη και όταν πέρασα μου κάνει «ΦΡΕΝΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;» Φυσικά δεν σταμάτησα να του απαντήσω «Έχει ρε κλανιάρη», καθώς όπως ανέφερα και παραπάνω βιαζόμουν. Το αποφάσισα: Κυριακή ήταν.
Τέλος πάντων, Βγαίνω γιατί έχω μάθημα. Θα συνεχίσω τις ιστορίες μου μια άλλη φορά.

Γειααα.... λάθος.

Και σε ποιόν δεν έχει συμβεί... Να βλέπει κάποιον, να τον περνάει για κάποιον άλλον κι αυτός ο κάποιος να τον κοιτάει με στύλ ''τι με κοιτάει αυτός ο μαλάκας''.
Λοιπόν, χτές καθόμουν σε κάτι σκαλιά και σηκώθηκα για να περάσουν δυο τύποι που τα κατέβαιναν. Ο ένας μου φάνηκε ότι ήταν κάποιος που ήξερα. Τον είχα κοιτάξει βιαστικά και γύρισα να τον ξανακοιτάξω λέγοντας ''γειά''. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα κι αφου κατάλαβα γιατί με κοιτούσε περίεργα ο τζές, λέω ''λάθος''. Ο άλλος δίπλα ρωτούσε τι έγινε και έσκασαν στα γέλια, μαζί κι εγώ. Πάντως βαριόμουν πάρα πολύ. Τουλάχιστον έγινε και κάτι... δεν θα το 'λεγα ενδιαφέρον... χμμμ... ασυνήθιστο!
Συνήθως δεν λέω γειά. Τώρα που το σκέφτομαι μου χει συμβεί αρκετές φορές να μπερδεύω άτομα. Το θέμα είναι ότι είχα πάει στον οφθαλμίατρο και μου 'πε ότι μέχρι και πιλότος μπορώ να γίνω.

Έρχονται οι εξετάσεις...

Και να που άλλη μια χρονιά τελείωσε κι εγώ αρρώστησα και κάθομαι στο pc τρώγοντας αυγόφετες με γιαούρτι (τέλειο). Σε μια βδομάδα αρχίζουν κι οι εξετάσεις. Πρόκειται να γράψουμε ότι έχουμε κάνει όλη τη χρονιά. Προσπάθησα λοιπόν να λύσω κάτι ασκήσεις Φυσικής από ένα πρόχειρο που 'χαμε γράψει κι έκανα 500 ώρες... Μου φαίνεται πρέπει ν αρχίσω απο σήμερα το διάβασμα και πάλι δεν προλαβαίνω.
Επίσης σκέφτομαι τα καημένα τα τριτάκια που την παρασκευή γράφουν πανελλήνιες, έκθεση. Πόσο διάβασμα θα χουν ρίξει.... Και σε ένα χρόνο θα μαι εγώ η καημένη που θα δίνει πανελλήνιες... Αλλά μετά φοιτήτρια κι άντε γεια! Εντάξει η σχολή που θέλω πέρυσι ήταν γύρω στα 11.000 μόρια (-4000 απ' το ειδικό μάθημα..) ΧΑΛΑΡΑ! Αλλά και πάλι χρειάζεται πολύ διάβασμα. Βασικά όχι πολύ, αλλά καθημερινό.
Και σ' αυτο το γαμημένο μάθημα ''Αρχές Οργάνωσης και Διοίκισης Επιχειρήσεων'' να δώ τι θα γράψω. Πάντως δεν έχω όρεξη να γίνω παπαγάλος. Ποιος ανεγκέφαλος σκέφτηκε να υπάρχει μάθημα καθαρά παπαγαλίας; Και πές πως πάει κάποιος και γράφει ένα ωραιότατο 20άρι. Μετά από ένα μήνα θα τα χει ξεχάσει. Εγώ πάντως σκέφτηκα να διαβάσω όλο το βιβλίο (κι αυτά που δεν είναι στην ύλη) όπως θα διάβαζα ένα εξωσχολικό βιβλίο για να καταλάβω τι λέει και μετά να αρχίσω να το διαβάζω περισσότερες φορές το κάθε κομμάτι μπας και μου μείνει τίποτα...
Σε ένα μήνα τελειώνουν οι εξετάσεις του σχολείου και τέλη ιουνίου οι εξετάσεις ωδείου (τις είχα ξεχάσει τελείως αυτές). Τους επόμενους μήνες λοιπόν του καλοκαιριού σκέφτομαι να πάω στο χωριό μου, να πάρω και τα βιβλία της 3ης και να πηγαίνω στη θάλασσα και να διαβάζω. Θα πεί κανεις ''είσαι ηλίθια; θα πάς στη θάλασσα και θα διαβάζεις;'' 'Ομως πιστεύω είναι πολύ καλύτερα απ το να κάθομαι στα γιάννενα μες τον καύσωνα, να χαροπαλεύω να συγκεντρωθώ και να προσπαθώ να μην κάθομαι με τις ώρες στον υπολογιστή. Στο χωριό θα χω τη θάλασσα και όποτε σκάω θα κάνω και καμιά βούτα. Θα 'χει ησυχία αλλά  και να μην έχει, μουσική υπάρχει δόξα τω Δία. Υπολογιστή δεν θά 'χω και δεν θα με νοιάζει και ιδιαίτερα.
Βαρέθηκα να γράφω λοιπόν (ποτέ να σκέφτομαι) γι αυτό ας αναρτήσω αυτή τη βλακειούλα... 

Το τάβλι

Ένα μεγάλο λάθος που έκανα κάθε φορά που έπαιζα τάβλι ήταν το ότι προσπαθούσα να κάνω τον αντίπαλο να χάσει, ενώ σκοπός είναι να κερδίσω. Θέλω να πώ... Για παράδειγμα στις πόρτες: τα δύο πούλια που είναι τέρμα πέρα και έχουν τόοοσο πολύ δρόμο να διασχίσουν τα άφηνα συνέχεια τελευταία, με την ελπίδα ν' αφήσει ο "αντίπαλος" κανα πιόνι ελεύθερο, να τον διαλύσω, τρομάρα μου. Βέβαια, κάθε φορά έχανα. Είχα την εντύπωση πως αν "χτυπήσω" τον άλλον θα κερδίσω. Κι όμως, αν θες να κερδίσεις δεν πρέπει να σ' ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, και κυρίως, δεν κερδίζεις με το να καταστρέφεις τους άλλους, αλλά με το να προχωράς μπροστά και προσεκτικά.