Πίνω τσάι λιπτον με γεύση φρούτα του δάσους <-- γαμάτο! Τον τελευταίο καιρό μου 'χει γίνει συνήθεια το τσάι. Ο κωλόκαιρος φταίει που μου γάμησε το λαιμό. Εμ βέβαια... μία κρύο, μια ζέστη, μία έτσι μια γιουβέτσι, τι να κάνει κι αυτός ο έρμος;...
Αυτό που μισώ περισσότερο στον καιρό φέτος είναι ότι δε μ' αφήνει να κάνω ποδήλατο. Και το ποδήλατο φετινή συνήθεια. Πέρυσι και γενικότερα τα παλιότερα χρόνια της ζωής μου χρησιμοποιούσα το ποδήλατο για να πάω στα γυμνάσια να παίξω μπάσκετ/ποδόσφαιρο ή να φέρνω γύρα τη γειτονιά. Φέτος άρχισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο για να πηγαίνω στο σχολείο, στο ωδείο, σε οτιδήποτε. Έγινε το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο. Και έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ με το ποδήλατο. Μικρές κι αστείες κυρίως.
Ας αρχίσω απ τις πιο πρόσφατες... Την δευτέρα -αν θυμάμαι καλά- ... ώ ναι, ντέφνετλι τη δευτέρα! Η μήπως την κυριακή; Τέλος πάντων, μία απ' αυτές τις δύο μέρες. Πήγαινα στο ωδείο με το ποδήλατο. Γενικά προσπερνάω εύκολα τα εμπόδια, όση ταχύτητα κι αν έχω. Λοιπόν, βιαζόμουνα και έτρεχα πολύ, απ' το πεζοδρόμιο. Αρκετά μέτρα πιο πέρα ήταν μια, φοιτητοαντροπαρέα θα την περιέγραφα. Ε, δεν μου φάνηκε ότι θα εμπόδιζαν την διέλευσή μου κι αποφάσισα να μην κόψω ταχύτητα. Άλλωστε δεν προχωρούσαν, στεκόταν κάπου. Τους πλησίαζε κι άλλος ένας. Τώρα δεν ξέρω αν ανήκε σ’ εκείνη την παρέα ή ήταν περαστικός. Πάντως όταν πλησίασα πήγε προς το μέρος τους είτε γιατί ήταν στην παρέα ή για να κάνει στην άκρη και όταν πέρασα μου κάνει «ΦΡΕΝΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;» Φυσικά δεν σταμάτησα να του απαντήσω «Έχει ρε κλανιάρη», καθώς όπως ανέφερα και παραπάνω βιαζόμουν. Το αποφάσισα: Κυριακή ήταν.
Τέλος πάντων, Βγαίνω γιατί έχω μάθημα. Θα συνεχίσω τις ιστορίες μου μια άλλη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου