Μυστικό

Μαθαίνεις κάτι που πίστευες ότι συνέβαινε μόνο στις ταινίες...
Ξαφνιάστηκες...
Αναρωτήθηκες...
Ήθελες να μάθεις λεπτομέρειες...
Κατανόησες ανθρώπους και καταστάσεις...
Είδες πέρα απ' τον ορίζοντα...
Πέρα απ' το χρόνο...
Πέρα απ' τα πρέπει και τα δεν...
Στα μάτια σου δύο άνθρωποι πλέον φαντάζουν ήρωες...
That's life!

Φεύγω

Φεύγω για Αθήνα... Αγώνες σκάκι. Au revoir!

...

Όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσα λιγότερα κάνεις.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΠΑΣΩ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΥΣΤΗ

Κλείνει δύο ώρες μετά απ' όταν τον ανοίγω. Καταραμένο μηχάνημα. Πάλι καλά θα το κάνω φορματ την άλλη βδομάδα. Whatevah'...

Το καναρινί ποδήλατο

Εκεί που έψαχνα στο youtube σχετικά με το ποδήλατο (κανα τραγούδι ή δεν ξέρω 'γω τι), ανακάλυψα μια παλιά ταινία. Διαφορετικό σκεπτικό, διαφορετικός τρόπος ζωής...
Η ταινία:
Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3
Μέρος 4
Μέρος 5
Μέρος 6
Μέρος 7
Μέρος 8
Μέρος 9
Μέρος 10

Συναυλία με τον Πλέσσα

Χτες είχα πρόβα με την ορχήστρα από τις 6 μέχρι τις 10... 5 ώρες. Ήταν η τελική πρόβα, καθώς σήμερα και αύριο θα έχουμε συναυλία. Θα παίξουμε με τον Πλέσσα τραγούδια του. Ο Πλέσσας είναι ένας πολύ σημαντικός συνθέτης. Έγραψε τραγούδια για τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο και λαϊκά. Η μουσική του είναι υπέροχη!
Θα διευθύνει ένα τραγούδι ώς μαέστρος και στα υπόλοιπα θα παίζει πιάνο. Χτές στην πρόβα είχε έναν καταπληκτικό τρόπο να μας μεταδίδει το συναίσθημα στο ''ορατότις μηδέν'', αυτό που διηύθυνε. Μας είπε μάλιστα και σε ορισμένα τραγούδια το στόρι τους, πράγμα που μας βοήθησε να τα εκφράσουμε καλύτερα.
Θα συμμετάσχουν και τρείς τραγουδιστές δύο άντρες και μία γυναίκα. Έχουν υπέροχη φωνή! Αυτοί είναι τραγουδιστές! Όχι κάτι άλλοι παπάρες που βγαίνουν στην τηλεόραση και λένε ό,τι να ναι τραγούδια μόνο και μόνο για να γίνουν διάσημοι και να βγάλουν λεφτά.
Το εισιτήριο ήταν 20 ευρώ και 15 το μαθητικό/φοιτητικό, αλλά τώρα το έβαλαν να ισχύει για δύο άτομα. Πόλλοί έλεγαν οτι δεν θα 'ρθει κανείς και τέτοια. Εγώ πάντως πιστεύω πως θα έρθει πολύς κόσμος ν' ακούσει αυτόν τον σπουδαίο συνθέτη. Αξίζει πραγματικά.

sweet 17

Και να που έγινα κι εγώ 17... Και πώς θα χαρακτήριζα την μέχρι τώρα ζωή μου; Διδακτική. Παρατήρησα ότι κάθε χρόνο χαρακτήριζα τον εαυτό της προηγούμενης χρονιάς χαζό, κουτό, και πίστευα ότι πλέον έχω ωριμάσει. Και κάθε χρόνο το ώριμο γινόταν κουτό και το άγνωστο ώριμο. Μπερδευτικό; Τελικά οι λέξεις τα μπερδεύουν όλα. Στο μυαλό όλα είναι απλά. Τέλος πάντων, πιστεύω ότι έχω μάθει κάμποσα πράματα στη ζωή μου και θα συνεχίσω να μαθαίνω.
Επίσης το Σάββατο πήγα στους Scorpions. Ηρθαν στα Γιάννενα οι τζέδες. Και τα 'σπασαν για τα καλά. Είχαν μια μεταδοτικότητα και έναν τρόπο να επικοινωνούν με το κοινό που δεν το 'χα δει σε άλλη συναυλία. Όχι οτι έχω ξαναπάει σε τόσο μεγάλη συναυλία... Αλλά έχω πολλά χρόνια στη διάθεση μου μέχρι να τα χιλιάσω. Ε, ίσως είμαι λίγο υπερβολική. Θα φτάσω μέχρι τα 700 και βλέπουμε.

Ιστορίες με το ποδήλατο (συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης)

Κι αφού τελείωσα το μάθημα ας μοιραστώ κι άλλες 2-3 ιστοριούλες που έχω στο νού μου.
2η ιστορία: Την τρίτη το βράδυ είχα πάει με το ποδήλατο για capoeira. Όταν τελείωσα πήγαινα πάλι απ' το πεζοδρόμιο, μιας και δέν έχω φώτα. Εκεί λοιπόν κάπου που έστριβε το στενό σχετικά πεζοδρόμιο (στο au bar) και ενώ πήγαινα σχετικά γρήγορα, αποφάσισα να κόψω ταχύτητα όταν φτάσω στη στροφή και όχι νωρίτερα. Ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να περάσουν άνθρωποι. Ελάττωσα ταχύτητα απότομα λοιπόν ακριβώς στη στροφη. Εκείνη την ώρα περνούσε και ένας άντρας με μία γυναίκα, γύρω στα 30 και 50 αντίστοιχα, όπως τους έκοψα. Υποθέτω ήταν μάνα και γιός. Και ενώ δεν κινδύνευε καθόλου μα ΚΑΘΟΛΟΥ η σωματική τους ακεραιότητα μου κάνει αυτός που βάφτισα γιο "ΣΙΓΑ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ". Προσπέρασα και έσκασα στα γέλια.
3η ιστορία: Τώρα αυτό έγινε πρίν 1-2 μήνες, τις πρώτες μέρες που άρχισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο. Περνούσα από έναν μονόδρομο στο κέντρο που ήταν γεμμάτος αυτοκίνητα. Και από τις δυό μεριές υπηρχαν παρκαρισμένα, ενώ στη μέση τα περισσότερα κόρναραν. Άρχισα να προσπερνάω αυτοκίνητα και σε κάποια φάση όπως περνούσα γύρισα τον καθρεύτη ενός παρκαρισμένου. Γύρισα να δώ και άρχισε να βαράει ο συναγερμός. Σταμάτησα, το φτιαξα και ούτε γάτα ούτε ζημιά! Δεν ξέρω για πόση ώρα παίζει να βάραγε ο άμοιρος συναγερμός μέχρι να το καταλάβει ο ιδιοκτήτης. Τελικά έφυγα απ' αυτόν τον άθλιο δρόμο και συνέχισα την πορεία μου για το σπίτι απ' ότι θυμάμαι.
4η ιστορία: Κι αυτή τότε στις αρχές ήταν. Πήγαινα ωδείο από τον δρόμο πάλι. Στις αρχές γενικά δεν είχα ανακαλύψει τα πεζοδρόμια. Αυτό που με τσάντιζε ήταν τα φανάρια. Συνήθως πήγαινα με 3η απ' το αριστερό και 6η απ' το δεξί (τη μεγαλύτερη ταχύτητα) και όταν σταματούσα ξεχνούσα να την ελαττώσω. Έκανα 500 ώρες να ξεκινήσω. Τέλος πάντων, σε κάποια φάση τα αυτοκίνητα είχαν σταματήσει πίσω από μία διάβαση για να περάσει ο κοσμάκης προφανώς, πράγμα που δεν είχα καταλάβει. Κι αφού δεν υπήρχαν φανάρια εκεί, αλλά πιο μπροστά είπα να προσπεράσω. Είχα πολλή ταχύτητα κι όταν είδα τους ανθρώπους να περνάνε, ήταν κάπως αργά. Πήγα να πατήσω κι έναν γέρο (γέρος 100 βαθμοι) αλλά τον λυπήθηκα. Βασικά έκανε πίσω. Πάνε οι 100 βαθμοί. Την επόμενη φορά.
Αυτά είχα να πώ. Αν συμβεί τίποτα άλλο παράξενο θα το καταγράψω στο blog μου.

Φέρνει τσάι, διώχνει ποδήλατο.

Πίνω τσάι λιπτον με γεύση φρούτα του δάσους <-- γαμάτο! Τον τελευταίο καιρό μου 'χει γίνει συνήθεια το τσάι. Ο κωλόκαιρος φταίει που μου γάμησε το λαιμό. Εμ βέβαια... μία κρύο, μια ζέστη, μία έτσι μια γιουβέτσι, τι να κάνει κι αυτός ο έρμος;...
Αυτό που μισώ περισσότερο στον καιρό φέτος είναι ότι δε μ' αφήνει να κάνω ποδήλατο. Και το ποδήλατο φετινή συνήθεια. Πέρυσι και γενικότερα τα παλιότερα χρόνια της ζωής μου χρησιμοποιούσα το ποδήλατο για να πάω στα γυμνάσια να παίξω μπάσκετ/ποδόσφαιρο ή να φέρνω γύρα τη γειτονιά. Φέτος άρχισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο για να πηγαίνω στο σχολείο, στο ωδείο, σε οτιδήποτε. Έγινε το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο. Και έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ με το ποδήλατο. Μικρές κι αστείες κυρίως.
Ας αρχίσω απ τις πιο πρόσφατες... Την δευτέρα -αν θυμάμαι καλά- ... ώ ναι, ντέφνετλι τη δευτέρα! Η μήπως την κυριακή; Τέλος πάντων, μία απ' αυτές τις δύο μέρες. Πήγαινα στο ωδείο με το ποδήλατο. Γενικά προσπερνάω εύκολα τα εμπόδια, όση ταχύτητα κι αν έχω. Λοιπόν, βιαζόμουνα και έτρεχα πολύ, απ' το πεζοδρόμιο. Αρκετά μέτρα πιο πέρα ήταν μια, φοιτητοαντροπαρέα θα την περιέγραφα. Ε, δεν μου φάνηκε ότι θα εμπόδιζαν την διέλευσή μου κι αποφάσισα να μην κόψω ταχύτητα. Άλλωστε δεν προχωρούσαν, στεκόταν κάπου. Τους πλησίαζε κι άλλος ένας. Τώρα δεν ξέρω αν ανήκε σ’ εκείνη την παρέα ή ήταν περαστικός. Πάντως όταν πλησίασα πήγε προς το μέρος τους είτε γιατί ήταν στην παρέα ή για να κάνει στην άκρη και όταν πέρασα μου κάνει «ΦΡΕΝΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;» Φυσικά δεν σταμάτησα να του απαντήσω «Έχει ρε κλανιάρη», καθώς όπως ανέφερα και παραπάνω βιαζόμουν. Το αποφάσισα: Κυριακή ήταν.
Τέλος πάντων, Βγαίνω γιατί έχω μάθημα. Θα συνεχίσω τις ιστορίες μου μια άλλη φορά.

Γειααα.... λάθος.

Και σε ποιόν δεν έχει συμβεί... Να βλέπει κάποιον, να τον περνάει για κάποιον άλλον κι αυτός ο κάποιος να τον κοιτάει με στύλ ''τι με κοιτάει αυτός ο μαλάκας''.
Λοιπόν, χτές καθόμουν σε κάτι σκαλιά και σηκώθηκα για να περάσουν δυο τύποι που τα κατέβαιναν. Ο ένας μου φάνηκε ότι ήταν κάποιος που ήξερα. Τον είχα κοιτάξει βιαστικά και γύρισα να τον ξανακοιτάξω λέγοντας ''γειά''. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα κι αφου κατάλαβα γιατί με κοιτούσε περίεργα ο τζές, λέω ''λάθος''. Ο άλλος δίπλα ρωτούσε τι έγινε και έσκασαν στα γέλια, μαζί κι εγώ. Πάντως βαριόμουν πάρα πολύ. Τουλάχιστον έγινε και κάτι... δεν θα το 'λεγα ενδιαφέρον... χμμμ... ασυνήθιστο!
Συνήθως δεν λέω γειά. Τώρα που το σκέφτομαι μου χει συμβεί αρκετές φορές να μπερδεύω άτομα. Το θέμα είναι ότι είχα πάει στον οφθαλμίατρο και μου 'πε ότι μέχρι και πιλότος μπορώ να γίνω.

Έρχονται οι εξετάσεις...

Και να που άλλη μια χρονιά τελείωσε κι εγώ αρρώστησα και κάθομαι στο pc τρώγοντας αυγόφετες με γιαούρτι (τέλειο). Σε μια βδομάδα αρχίζουν κι οι εξετάσεις. Πρόκειται να γράψουμε ότι έχουμε κάνει όλη τη χρονιά. Προσπάθησα λοιπόν να λύσω κάτι ασκήσεις Φυσικής από ένα πρόχειρο που 'χαμε γράψει κι έκανα 500 ώρες... Μου φαίνεται πρέπει ν αρχίσω απο σήμερα το διάβασμα και πάλι δεν προλαβαίνω.
Επίσης σκέφτομαι τα καημένα τα τριτάκια που την παρασκευή γράφουν πανελλήνιες, έκθεση. Πόσο διάβασμα θα χουν ρίξει.... Και σε ένα χρόνο θα μαι εγώ η καημένη που θα δίνει πανελλήνιες... Αλλά μετά φοιτήτρια κι άντε γεια! Εντάξει η σχολή που θέλω πέρυσι ήταν γύρω στα 11.000 μόρια (-4000 απ' το ειδικό μάθημα..) ΧΑΛΑΡΑ! Αλλά και πάλι χρειάζεται πολύ διάβασμα. Βασικά όχι πολύ, αλλά καθημερινό.
Και σ' αυτο το γαμημένο μάθημα ''Αρχές Οργάνωσης και Διοίκισης Επιχειρήσεων'' να δώ τι θα γράψω. Πάντως δεν έχω όρεξη να γίνω παπαγάλος. Ποιος ανεγκέφαλος σκέφτηκε να υπάρχει μάθημα καθαρά παπαγαλίας; Και πές πως πάει κάποιος και γράφει ένα ωραιότατο 20άρι. Μετά από ένα μήνα θα τα χει ξεχάσει. Εγώ πάντως σκέφτηκα να διαβάσω όλο το βιβλίο (κι αυτά που δεν είναι στην ύλη) όπως θα διάβαζα ένα εξωσχολικό βιβλίο για να καταλάβω τι λέει και μετά να αρχίσω να το διαβάζω περισσότερες φορές το κάθε κομμάτι μπας και μου μείνει τίποτα...
Σε ένα μήνα τελειώνουν οι εξετάσεις του σχολείου και τέλη ιουνίου οι εξετάσεις ωδείου (τις είχα ξεχάσει τελείως αυτές). Τους επόμενους μήνες λοιπόν του καλοκαιριού σκέφτομαι να πάω στο χωριό μου, να πάρω και τα βιβλία της 3ης και να πηγαίνω στη θάλασσα και να διαβάζω. Θα πεί κανεις ''είσαι ηλίθια; θα πάς στη θάλασσα και θα διαβάζεις;'' 'Ομως πιστεύω είναι πολύ καλύτερα απ το να κάθομαι στα γιάννενα μες τον καύσωνα, να χαροπαλεύω να συγκεντρωθώ και να προσπαθώ να μην κάθομαι με τις ώρες στον υπολογιστή. Στο χωριό θα χω τη θάλασσα και όποτε σκάω θα κάνω και καμιά βούτα. Θα 'χει ησυχία αλλά  και να μην έχει, μουσική υπάρχει δόξα τω Δία. Υπολογιστή δεν θά 'χω και δεν θα με νοιάζει και ιδιαίτερα.
Βαρέθηκα να γράφω λοιπόν (ποτέ να σκέφτομαι) γι αυτό ας αναρτήσω αυτή τη βλακειούλα... 

Το τάβλι

Ένα μεγάλο λάθος που έκανα κάθε φορά που έπαιζα τάβλι ήταν το ότι προσπαθούσα να κάνω τον αντίπαλο να χάσει, ενώ σκοπός είναι να κερδίσω. Θέλω να πώ... Για παράδειγμα στις πόρτες: τα δύο πούλια που είναι τέρμα πέρα και έχουν τόοοσο πολύ δρόμο να διασχίσουν τα άφηνα συνέχεια τελευταία, με την ελπίδα ν' αφήσει ο "αντίπαλος" κανα πιόνι ελεύθερο, να τον διαλύσω, τρομάρα μου. Βέβαια, κάθε φορά έχανα. Είχα την εντύπωση πως αν "χτυπήσω" τον άλλον θα κερδίσω. Κι όμως, αν θες να κερδίσεις δεν πρέπει να σ' ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, και κυρίως, δεν κερδίζεις με το να καταστρέφεις τους άλλους, αλλά με το να προχωράς μπροστά και προσεκτικά. 

Για μια ψυχή που αρχίζει να δίνει ΧΡΩΜΑ στη ζωή μου

Βρίσκομαι στο δωμάτιό μου με την ανηψιά μου. Κοιμάται. Κι εγώ ώρες ώρες κάθομαι και τη χαζεύω. Κοντεύει να κλείσει τους δύο μήνες.
Μια κοιμάται, μια ξυπνάει. Μία τρώει μία κλάνει. Μία χέζει μία κατουράει. Τα χει όλα γραμμένα στο μουνί της. Μαμ κακά και νάνι. Τόσο αθώα... Μια στάλα είναι. Τη βλέπεις και ηρεμείς. Το γέλιο της τόσο γλυκό... Το κλάμα της τόσο μελωδικό...
Όταν ακούει αυτό το τραγούδι σταματά να κλαίει. Της το σιγοτραγουδώ και με κοιτάζει με ένα απαλό βλεμα.
Πριν λίγο έκλεισε ο υπολογιστής. Κλείνει κάθε φορά 2 ώρες μετά απ' όταν τον ανοίξω για έναν ανεξήγητο λόγο... Μου χάλασε τον οιρμό (ελπίζω να ναι αύτη η σωστή λέξη) των σκέψεών μου.

Beautiful sunrise in your eyes
Burning like a flame
Beautiful COLORS inside me
Calling out your name

♪ ♫

ΑΠΛΑ ήθελα κάτι να γράψω...

Αυτή τη στιγμή που γράφω θα ήθελα να μουν κάπου αλλού. Σε μια συναυλία. Και μετάνιωσα που δεν έμεινα λίγο ακόμα. Έχω μετανιώσει πολλές φορές για πράγματα που δεν έχω κάνει. Και τώρα κάθομαι και γράφω... Δεν ξερω τι γράφω. Απλά σκέφτομαι... και γράφω. Κι η ζωή ίσως να ναι τόσο απλή. ΑΠΛΑ χρειάζεται να εκφράζεσαι. Εκφράζομαι, εκφράζεσαι, εκφράζεται, εκφραζόμαστε, εκφράζεστε, εκφράζονται. Όποιος εκφράζεται να σηκώσει το χέρι. Και να εκφραστεί.
Και μετά από την ιδέα να βρώ τι παίζει about ''εκφράζομαι'' στο γλουγλου να τι ξέθαψα: "εκφράζομαι < μέση-παθητική φωνή του ρήματος εκφράζω" καλά αυτό το ξέραμε. "(για ανθρώπους) χρησιμοποιώ το λόγο κατά ένα ορισμένο τρόπο π.χ. αν και τόσο μικρός, εκφράζεται σαν ώριμος άνθρωπος" αρά... για να εκφραστει κανείς χρειάζεται να χειρίζεται καλά το λόγο θα μπορούσαμε να πούμε. "εκδηλώνω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, εξωτερικεύω τον εσωτερικό μου κόσμο π.χ. εκφράζομαι παίζοντας μουσική" Έκφραση δεν είναι μόνο λόγια. Είναι και πράξεις. Υπάρχουν πράγματα που δεν λέγονται. Και η έκφραση κυρίως αυτό είναι. Ίσως και ο συνδιασμός πράξης και λόγου. Ποιός ξέρει; Ο καθένας βέβαια έχει το δικό του τρόπο έκφρασης. Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Πολλοί χρησιμοποιούν τη μουσική ώς τρόπο έκφρασης, άλλοι τον αθλητισμό, άλλοι το χορό, άλλοι τη ζωγραφική, άλλοι την υποκριτική, άλλοι την ποίηση, το γράψιμο και άλλοι ΑΠΛΑ τον εαυτό τους. Γιατί το απλό είναι τόσο δύσκολο;

Μια ασυνήθιστη μέρα

Τι μέρα κι αυτή... Με ξύπνησαν τ’ αδέρφια μου μετά από 5 ώρες ύπνο να πάμε για τρέξιμο. Στην αρχή βαριόμουν απίστευτα, άσε που πρώτη φορά πάω σε στάδιο για τρέξιμο (και γενικά για τρέξιμο). Σιγά σιγά όμως, καθώς άρχισα να ξυπνάω και λίγο, μου φάνηκε καλό. Αλλά τα γομάρια δεν μου παν ότι θα χει και γήπεδο, να πάρω και την μπάλα ποδοσφαίρου. Την επόμενη φορά πάντως θα την πάρω. Ολόκληρη γηπεδάρα και να μην την εκμεταλλευτούμε, λέει; Δεν λέει...
Είναι υπέροχο να αθλείσαι... Ειδικά το πρωί. Σε ζωντανεύει, σου δίνει ενέργεια για όλη τη μέρα! Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής και προσφέρει υγεία, σωματική και ψυχική. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει τουλάχιστον ένα άθλημα. Και είναι τόσα πολλά... Ατομικά όπως τρέξιμο, κολύμβηση ποδηλασία, ιππασία, πιγκ-πογκ (άντε... να το γράψω και επιτραπέζια αντισφαίριση) και ομαδικά όπως ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο. Τα ομαδικά αθλήματα διδάσκουν πολλές αξίες της ζωής που συμβάλλουν στην καλή συνύπαρξη των ανθρώπων. Ισότητα, συνεργασία, σεβασμό, αλληλοβοήθεια, προσπάθεια...
Μετά το τρέξιμο, κατά τις 12, πήγα με τον πατέρα και τον Big Bro στο χωριό. Είχε πασχαλιάτικο πανηγύρι. Στην αρχή που φτάσαμε ήταν γύρω στα είκοσι άτομα. Μέχρι το τέλος θα ‘ταν κι εξήντα άτομα. Πήραμε λοιπόν μπύρες, έξι σουβλάκια, μισό κοτόπουλο και πατάτες. Κι εκεί που σκεφτόμουν πως επιτέλους θα φάω για τα καλά, μιας και δεν είχα φάει για πρωινό, μας φέρνει ο τζές κάτι κρύα, ωμά σουβλάκια. Τσιμπολόγησα το κοτόπουλο, χλαπάκιασα και κάμποσες πατάτες, ήπια την μπύρα μου, σβούριξα κι ένα χορό και τέλος πήγα να πάρω την μπάλα. Έξω ήταν και κάτι άλλα παιδιά και τους πρότεινα να παίξουμε κάτι τοις (τις/της/τεις/τυς θα σας γελάσω...). Πήγαμε στις μπασκέτες να παίξουμε 31, παρ’ ότι είχαμε μπάλα ποδοσφαίρου ελάχιστα ξεφούσκωτη. Και είχε πλάκα! Γιατί το παν δεν είναι να παίζεις για να κερδίσεις, αλλά να παίζεις για να χαρείς. Όταν παίζεις για να κερδίσεις δεν χαίρεσαι, δεν χαλαρώνεις. Αντίθετα πιέζεσαι και αγχώνεσαι. Η ζωή άνετα ταυτίζεται με το παιχνίδι.
Κι αφού χορτάσαμε παιχνίδι, πήγαμε στη χαράδρα, στους γκρεμούς που εξερευνούμε το καλοκαίρι. Και είχαν καταστραφεί... Έκαναν έργα και γκρέμισαν τους γκρεμούς. Πλέον δεν έχει πολύ ύψος η χαράδρα και έχει γεμίσει νερά, σαν ποτάμι... Άντε από φέτος να θυμηθώ να πάρω και το μαγιό μου. Στον "καταράχτη", που έβγαζε λίγο νερό, τώρα έχει πολύ περισσότερο. Έχει αλλάξει τελείως αυτή η περιοχή... Χρειάζεται εξερεύνηση :P. Ένας τόπος, τόσες αναμνήσεις... Ένας τρόπος να ξεφεύγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας της πόλης, η ΦΥΣΗ! Και πάνε να την καταστρέψουνε κ αυτή...

7 πράγματα που μου αρέσουν

1. Η μουσική
2. Τα έντονα χρώματα
3. Το άρωμα του πορτοκαλιού
4. Το παστίτσιο
5. Η γνώση
6. Να κάθομαι το βράδυ στο μπαλκόνι και να βλέπω τον ουρανό
7. Ο αριθμός 7